Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010









γιατί να μην μπορώ
να υπερασπιστώ
ό, τι αγαπάω;
παγώνουνε τα μέλη μου,
ιδρώνουνε τα άκρα μου
και νιώθω να πονάω.
οι λέξεις κοκαλώνουνε,
καμιά μαχητικότητα
υποχώρηση αδέλφια,
υποχώρηση.

γιατί να μην μπορώ
να γιορτάσω αναπόσπαστη
τις νίκες μου;
μικρές, ταπεινές
των πολεμιστών μου
οι κατακτήσεις.
αλλά αληθινές
ή τουλάχιστον
αληθοφανείς.

γιατί για κάθε βήμα μου
να διχάζομαι
σε δύο και σε τρεις εαυτούς;
κουβάρι το μυαλό μου,
κουρέλι η καρδιά μου
ανίκανα,
μονοπάτια ζωής
ή ονείρου να επιλέξουν.

γιατί να με σπαράζουνε
συνθήκες, άλλοθι, προθέσεις
και να με εμποδίζουνε
την ετυμηγορία μου να βγάλω;

γιατί την κάθε μου ήττα
να μου τη χρεώνω διπλά, τριπλά;
φορτίο ασήκωτο
στις ασθενικές μου πλάτες

γιατί με ζήλεια να κοιτάζω
τους ικανοποιημένους;
τους όμορφους συμμάχους
του εαυτού τους.
που με συνθήκες
-άγνωστες σε μένα
κατέληξαν στην ειρήνη,
στην γαλήνη
και πιθανόν- που ξέρεις;
στην ευτυχία.

γιατί να μην ανήκω πουθενά
και να φοβάμαι να ενταχθώ
σε ένα σύνολο;
να τρέμω να μου λένε αποφασιστικά
''αυτό είσαι!''
βλέπεις
δεν έχω χώρο, ούτε αντοχές
να κουβαλάω
-συχνά άστοχες και άδικες
ταμπέλες
ανελέητων δικαστών

γιατί να αδυνατώ να ξεχωρίσω
τι να αποδεχτώ
και τι να αλλάξω;

γιατί να μην είμαι μια άσπρη,
τραχιά πέτρα
ενταγμένη, εναρμνισμένη
με το άγριο τοπίο;


γιατί να βασανίζομαι;


Έλα τώρα που νόμιζες ότι θα σε άφηνα έτσι, αγαπητέ αναγνώστη! Είπαμε. Τα αγαπάω τα κλισέ, θα άφηνα το 2010 να φύγει χωρίς να κάνω τον απολογισμό μου;
Ολόψυχα σου εύχομαι καλή χρονιά και ... ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος(γιατί να μην το πω, αφού το εννοώ ; )

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

κόκκινος θυμός.








Δύο λέξεις ήταν αρκετές για να πυροδοτήσουν την έκρηξη.


Δεν την αντέχω την αδικία. Γενικά, είμαι ανεχτική, αλλά εσένα αδικία δε σε δέχομαι. Ειδικά όταν τα βάζεις προσωπικά μαζί μου.


Ο θυμός είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Είναι ένα ορμητικό ρεύμα που ξεκινάει από τις άκρες των ποδιών και εξαπλώνεται σιγά σιγά σε κάθε γωνία του σώματος μέχρι που φτάνει στο πρόσωπο. Και επειδή η μύτη και το στόμα δεν αρκούν για τον απελευθερώσουν, αυτό το τεράστιο ορμητικό ρεύμα μετατρέπεται -σχεδόν μαγικά- σε αλμυρές σταγόνες που πηγάζουν απ' τα μάτια και κάποιος, κάποτε τις ονόμασε δάκρυα.


Και τα δάκρυα κυλούν. Και το σώμα τρέμει. Και τα μάτια κοκκινίζουν. Και το κεφάλι πάει να σπάσει.


Τι δειλή που είμαι αλήθεια;


Και κει που παράνομα, γεμάτη αυθάδεια πάει να εισέλθει μέσα μου μια πιθανότητα συγχώρεσης, τη διώχνω βίαια, σχεδόν αμέσως. Το -όλα-πάνε-καλά-δεν-υπάρχει-πρόβλημα-κανένα βλέμμα σου με πείθει ότι κάνω το σωστό. Και μετά θυμός. Κόκκινος. Πνίγομαι...

 
Ας μου εγγυηθεί κάποιος ότι είναι η τελευταία φορά που βρίσκομαι σ' αυτή την κατάσταση. Ότι όλο αυτό θα περάσει. Και ότι δε θα είναι πολύ αργά. Ότι θα προλάβω.


Ο μεγαλύτερός μου φόβος να χάσω το τρένο...


Και αν κάπου κατέλειξα αυτές τις λίγες ώρες, είναι πως κρίμα που δεν έχουμε όλοι την πολυτέλεια να εκφράζουμε το θυμό μας σπάζοντας τζάμια και βιτρίνες. Κρίμα και άδικο.


Και κάτι άλλο. Για όλα φταις εσύ. Εσύ. Ακόμα και για την τρύπα του όζοντος.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

όμορφα.




Γράφω για να μην προλάβεις και γράψεις εσύ πρώτος. Γράφω για να σου πω μια καλησπέρα. Μα κυρίως- ποιον κοροϊδεύω;- γράφω για το ''όμορφα'' που μου ευχήθηκες κάποτε. Για το ''όμορφα'' που φοράς στην όψη, σε κάθε νοητή μου συνάντηση μαζί σου. Για το ''όμορφα'' που αγαπάς τόσο και που μέσα στο οποίο -εγωιστικά, αθόρυβα, εν αγνοία σου- τρύπωσα και γω μέσα μια μέρα που είχε κρύο. Στο δικό σου ''όμορφα''. Και αν θες να ξέρεις το αγάπησα και γω. Το ''όμορφα''.

Το ''όμορφα'' είναι η αρχή μιας αόριστης γνωριμίας. Μεταξύ αγνώστων. Μιας συνάντησης που δεν έγινε. Μεταξύ εμένα και εσένα. Μια αφορμή ήταν το ''όμορφα''. Μια αφορμή για να εισέλθω στον κόσμο σου. Το ''σουσάμι άνοιξε'' του θησαυρού. Του δικού σου και του ''όμορφα''. Του θησαυρού της ψυχής σου. Του είναι σου, που με' χει κάνει σκλάβα του. Σκιά της σκιάς σου.

Το ''όμορφα'' είναι όλα κι όλα ό, τι μας ενώνει. Ότι ενώνει εμένα με σένα για να ακριβολογούμε. Γιατί εσύ είπαμε, αγνοείς. Αγνοείς την ύπαρξή μου. Η άγνοιά σου, το κοινό μας ''όμορφα''. Και δε φταις εσύ γι' αυτό. Προς Θεού. Δε σε φορτώνω με ψεύτικες κατηγορίες. Ποτέ δε θα το έκανα αυτό στο ''όμορφά'' μας. Σου είπα, το αγαπάω.

Εν αγνοία σου παγιδεύτηκα στη ζωή σου. Κινούμενη άμμος εσύ και γω να βυθίζομαι μαζί με σένα και το ''όμορφα'', το παιδί μας. Και δεν ένιωθα μόνη μαζί σας. Κι ας έλειπε η ψυχή της παρέας, η σάρκα. Το ''όμορφα'' ήταν η καλύτερη αόρατη συντροφιά που θα μπορούσα να έχω. Μετά από σένα βέβαια.

Όλη μου η ζωή ορίζεται απ' το ''όμορφα''. Προ Χριστού, μετά Χριστόν. Προ ''όμορφα'', μετά ''όμορφα''. Όμως εσύ παραμένεις ψευδαίσθηση. Μόνο κάποιες φορές παρασύρομαι από τυπωμένα χαρτιά με ποιήματά σου και πιστεύω ότι για δευτερόλεπτα ζωντανεύεις. Και τα μάτια σου λάμπουν και με κοιτάζουν. Κι όμως ψευδαίσθηση παραμένεις. Εν αγνοία σου πάντα.

Και γω η δειλή αρκέστηκα στο ''όμορφα''. Από μικρή αγαπούσα τα απλά πράγματα. Δεν μου περνούσε απ' το μυαλό πως θα μπορούσα να χα κι άλλα, πολλά. Όχι. Το ''όμορφα'' μου αρκούσε. Και ήταν βράδια που το παρακαλούσα να μας φέρει μαζί. Μαζί! Δεν γνωρίζει μαζί το ''όμορφα'', άγνωστη λέξη , δε βρίσκεται στο λεξιλόγιό του. Και έμενα εγώ στην άμμο , παρέα με τα φαντάσματά σας. Το δικό σου και του ''όμορφα''.

Τι ωραία που ήταν η πρώτη φορά που αντανακλάστηκε η φλόγα σου πάνω στο ''όμορφα'' της οθόνης. Φλόγα κόκκινη που μ' έκαψε.
Α, δε σου' πα! Αγόρασα και κόκκινο κασκόλ. Κατακόκκινο. Να σε τυλίγω γύρω απ' το λαιμό μου, να με ζεσταίνεις...
Και γω η χαζή να μένω με την ψευδαίσθηση πως όλα είναι  ''όμορφα''.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

αγώνας.







Και κει που νομίζεις πως τα πάντα μέσα σου έχουν παγώσει, έρχεται ένας αγώνας να σε βγάλει απ' το λήθαργο και να σου θυμίσει ότι ''ψιτ κοπελιά'', μπορείς ακόμα να γελάσεις, να κλάψεις, να χοροπηδήσεις από χαρά, να εκνευριστείς, να νιώσεις, να ζήσεις. ''Ένας αγώνας ;''- παραξενεύεσαι. Ναι, ένας αγώνας όπου παίρνεις και συ μέρος και δεν είσαι ένας αμέτοχος (τηλε)θεατής. Με τον ιδρώτα να στάζει, τις αισθήσεις όλες σε εγρίγωρση, τα πόδια να τρέμουν απ' την αγωνία και τη θέληση προσπαθείς να δώσεις το καλύτερο. Για σένα. Για την ομάδα. Παρατηρείς την αντίπαλη πλευρά. Πανηγυρίζεις σε κάθε πόντο. Κάνεις αυθόρμητα περίεργες γκριμάτσες που δεν ταιριάζουν με το χαμηλών τόνων προφίλ σου.Ουρλιάζεις σε μια προσπάθεια να εκτονώσεις τα νεύρα σου. Τρέχεις και άλοτε πετυχαίνεις, άλοτε όχι. Βρίζεσαι, αγκαλιάζεσαι, φιλιέσαι. Νιώθεις άνθρωπος που ΝΑΙ, επιτέλους ζεις τη στιγμή και δε νοιάζεσαι πια για το τίμημα. Κάθε σου ανάσα παίρνει αξία μόνο και μόνο επειδή ζεις και τι περίεργο;- το ευχαριστιέσαι! Και ας εξελίχθηκε το παιχνίδι σε ντέρμπι. Κι ας άρχισαν σιγά σιγά τα πρόσωπα όλων να θαμπώνουν. Και ας μην άκουγες τίποτα. Κι ας πλακώθηκες με τις συμπαίκτριές σου . Και ας είδες τους απέναντι να πανηγυρίζουν τη νίκη . Εσύ το ευχαριστήθηκες. Με όλο σου το είναι.
 Και θες να ευχαριστήσεις τον αγώνα που σου θύμισε ότι τον μηχανισμό τον έχεις ,απλά πρέπει πού και πού να πατάς και το ΟΝ( ίσως και να αλλάζεις καμιά μπαταρία...)

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

''ξέρετε, δυστυχώς δε διαθέτω αυτό το ποσό...''







   Σάββατο σήμερα και ξύπνησα ευδιάθετη-μήπως διακρίνω ένα σαρκασμό στο πρόσωπό σου;

Και επειδή λοιπόν έχω τα κέφια μου, λέω να σου μιλήσω για μερικά τρελά πράγματα που θέλω πολύ να κάνω. Να σου αποκαλύψω δηλαδή ένα κομμάτι από τη λίστα με τις πιο αψυχολόγητες ευχές μου- ναι, μιλάω για την ίδια λίστα που ανέφερα κάπου στα προηγούμενα κειμενάκια.

Θέλω που λες πααααάρα πολύ να ξυπνήσω μια μέρα, να βάλω τα πιο επίσημα ρούχα που υπάρχουν( βλ. Audrey Hepburn στο Breakfast at Tiffany' s) να το παίξω μικρή ζάμπλουτη κυρία και να πάω το μεσημέρι ή μάλον το βράδυ σ' ένα πανάκριβο εστιατόριο. Το πιο ακριβό του κόσμου. Και οι σερβιτόροι να μου χαμογελάνε και να με περιποιούνται μέχρι αηδίας, θύματα του άρρωστου μυαλού μου. Και εγω να παραγγείλω τα πάντα. Και να παρελάσσουνε μπροστά μου χιλιάδες πιάτα. Χιλιάδες εδέσματα. Χιλιάδες γλυκά. Ανάλαφρες, πικρές, ξινές, αιθέριες, βαριές, πικάντικες γεύσεις. Και αφότου έχω δοκιμάσει τα πάντα, να ζητήσω το λογαριασμό. Και  ένας χαμογελαστός κουστουμαρισμένος σερβιτόρος που προσμένει ένα γενναιόδωρο μπουρμπουάρ, να μου φέρει ένα άσπρο χαρτάκι μ' ένα αστρονομικό ποσό γραμμένο πάνω του. Και εγώ με πρόσωπο ατάραχο, γαλήνιο και κυρίως χαμογελαστό να απαντήσω στο σερβιτόρο ότι ''ξέρετε, δυστυχώς δε διαθέτω αυτό το ποσό...''

Και μετά η συνέχεια μου είναι άγνωστη. Πώς θα αντιδράσει άραγε ο κακόμοιρος ο σερβιτόρος; ή ο σεφ; ή ο ιδιοκτήτης; Και τι δε θα δινα για να ζήσω τις αντιδράσεις τους. Και μετά είτε να καλέσουν την αστυνομία να συλλάβει αυτή τη θεοπάλαβη κυρία που σίγουρα από κάποιο τρελοκομείο θα απόδρασε ,είτε να με αμπαροκλειδώσουνε για χρόνια  στην κουζίνα, προστάζοντάς με να καθαρίζω βουνά από πατάτες και να πλένω στήλες από πιάτα. Και όλα αυτά ντυμένη μ' αυτό το υπέροχο μαύρο φόρεμα, τα μαύρα μακριά γάντια, την τιάρα στο κεφάλι και με μαύρα ψιλοτάκουνα...

Αχχ...Ναι, είμαι τρελή το ξέρω. Αλλά τώρα πες μου ειλικρινά ποιος δεν είναι στις μέρες μας;


to be continued...- έφτασα στο σημείο να σε απειλώ κιόλας αγαπητέ αναγνώστη...

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

flash back.




λυμένα κορδόνια
μουτζούρες στο χέρι
κρατάει μπαλόνια
ευτυχία προσφέρει

κοτσίδες ξανθές
αστείες γκριμάτσες
ματάκια αθώα
στο ταβάνι χλαπάτσες

καραμέλες στην τσέπη
γρατζουνιές και γόνατα
κι η μαμά όταν έρθει
αρχίζει μαλώματα

βρέχει μπάλες
χιονίζει παιχνίδι
σοκολάτα στο στόμα
ψείρες και ξύδι

μικρές φιγούρες
με ροζ κοκαλάκια
στο σώμα φαγούρες
φαγητό σε μπολάκια

παιδί ίσον παιδιά
αγαλματάκια ακούνιτα
γελάει στη βροχή
σε κοιτάνε αμίλητα


*Γιατί μια επίσκεψη στο δημοτικό των παιδικών σου χρόνων μπορεί να σου δώσει το φιλί της ζωής που είχες τόσο ανάγκη...

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

live life to full...(?)



     Δεν αντέχεις να ακούς αυτή τη φράση που έχει γίνει σύνθημα, διαφήμιση, τραγούδι... 
Αυτό το''ζήσε τη στιγμή''. Αυτό, που είναι η μαμά του μεγαλύτερού σου φόβου. Πως δε θα ζήσεις όπως θέλεις τη ζωή σου. Πως θα μετανιώσεις για την απραξία σου. Πως δε θα εκμεταλλευτείς την κάθε ευκαιρία. Πως αυτή τη λίστα μ' ευχές που' χεις κλειδωμένη στο συρτάρι σου, δε θα τολμήσεις να τη σχίσεις μια μέρα γεμάτος ικανοποίηση που εκπλήρωσες την κάθε τρελή ευχή και επιθυμία, αλλά θα πεθάνεις στα 80 γεμάτος τύψεις και ενοχές για μια ζωή που δεν έζησες. “ Αν και μόνο μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω...” Όμως δεν μπορείς. Απαγορεύεται. Το γράφει άλωστε και στους κανονισμούς στους οποίους ο ίδιος συμφώνησες, βάζοντας την υπογραφή σου, όταν πριν από χρόνια θέλησες και συ να λάβεις μέρος στο παιχνίδι-εμ, τα θελε ο κώλος σου και σένα...

Όπου και να βρεθείς λοιπόν, σε στοιχιώνει αυτό το ''ζήσε τη στιγμή''. Και το περίεργο; Οι άλλοι δε μοιάζουν να τρομάζουν μ' αυτό. Το αποδέχονται και το μετατρέπουν σε μότο που πετάνε ασυναίσθητα σε όποιον τολμήσει να αμφισβιτήσει την ορθότητα κάποιων πράξεων, κάποιων κινήσεων, κάποιων κουβέντων...Μια ζωή την έχουμε, σου λέει. Και ίσως έχουν δίκιο. Και το σίγουρο είναι ότι εσύ έχεις το πρόβλημα και όχι αυτοί. Εσύ που αδυνατείς να προσαρμοστείς στο παιχνίδι και να αφομιώσεις έναν κανόνα που πάνω απ' όλα σε τρομάζει, σε διχάζει, σε γονατίζει. Αλλά δεν υπάρχει μέση λύση, αυτή αγνοείται από τη μέρα που γεννήθηκες. Είτε θα ζήσεις με την ταμπέλα του μίζερου που δεν τολμά , είτε θα κάνεις ένα βήμα μπροστά βάζοντας στην άκρη όλες τις δεύτερες σκέψεις, τους ενδοιασμούς που σε κατακλύζουν και θα ακολουθήσεις τους κανόνες. Γιατί φτιάχτηκες για να ακολουθείς κανόνες. Και ας βρίσκουν κάποιοι ικανοποίηση λέγοντας ότι εκείνοι τους παραβιάζουν τους κανόνες. Τον εαυτό τους κοροιδεύουν. Στην πραγματικότητα και αυτοί κάνουν ό, τι τους λένε σαν σκυλάκια. Το σημαντικό όμως είναι ό, τι και να κάνεις στη ζωή σου να είναι επιλογή σου και είτε να έχεις την ευχαρίστηση ότι έκανες το σωστό ή αν αποτύχεις, να ξέρεις ότι η ευθύνη των πράξεών σου βαραίνει αποκλειστικά και μόνο εσένα. Καλή επιτυχία λοιπόν και καλές αποφάσεις.



Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

τίτλος; δεν ξέρω...







Λοιπόν είναι δύσκολο να στο εξηγήσω αλλά θα προσπαθήσω. Έτσι κι αλλιώς ξέρω ότι θα είσαι επιεικής και ότι στο κάτω κάτω η προσπάθεια μετράει. Ας αρχίσω λοιπόν και όπου με βγάλει.

Ως παιδί είχα πάντα λεξιλόγιο πλούσιο και όταν έρχονταν οι φίλοι των γονιών μου στο σπίτι, γινόμουν κατά κανόνα θέαμα. Χρησιμοποιούσα λέξεις και φράσεις που έρχονταν και συγκρούονταν με την εικόνα του μικρού κοριτσιού με τα κοτσιδάκια και τα γαλανά ματάκια(που τότε βρισκόταν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) και οι καλεσμένοι μας κατουριόνταν στα γέλια με τα δικά μου ''μαμά το κεφάλι μου πάει να σπάσει''ή ''με πονάει η καρδιά μου μαμά''... Βασικά δεν ήταν θέμα λεξιλογίου τώρα που το σκέφτομαι. Όχι. Ήταν ότι από πάντα ήθελα να δίνω μια πιο δραματική νότα στη ζωή μου, μήπως και καταφέρω να την κάνω να μοιάζει με ταινία. Σαν και αυτές που έβλεπα από παιδί στο κινηματογράφο και τριγυρνούσαν στο μυαλό μου, γεμίζοντας με ζήλια, που οι ήρωες είχαν τόσο ενδιαφέρουσα ζωή ενώ εγώ ζούσα σε μια απλή καθημερινή οικογένεια( το ότι αργότερα ήμουν ευγνόμων για την απλότητα και την κοινότητα της οικογένειάς μου είναι άλλο θέμα). Και έτσι φράσεις κλισέ σαν τις παραπάνω αλλά και σαν '' νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό'', ''νιώθω ένα σφύξιμο στην καρδιά'' ή'' η καρδιά μου έφυγε απ' τη θέση της'' της χρησιμοποιούσα συνέχεια, χωρίς σχεδόν ποτέ να με εκφράζουν αλλά όπως σου εξομολογήθηκα απλά για να γεμίσω λίγο την ύπαρξή μου και να μπορώ με ευκολία να τη μεταφέρω στη μεγάλη οθόνη του μυαλού μου.

Έτσι λοιπόν έχει η ιστορία. Όμως έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα. Υπάρχουν φορές που τώρα, νιώθω και στην πραγματικότητα όλα αυτά που σου περιέγραφα αλλά δεν έχω το δικαίωμα να τα ξεστομίσω. Γιατί; Γιατί, την έχω πατήσει σαν τον ψεύτη βοσκό. Αν μόλις τον αντικρίσω, πω σε φίλους πως ένιωσα γι' αυτόν, πώς δηλαδή σφίχτηκε και η καρδιά μου και πως μούδιασαν τα μέλη μου, πολύ απλά δε θα με πιστέψουν. Και φυσικά δε θα φταίνε αυτοί αλλά εγώ που από πάντα έκανα κατάχρηση ορισμένων εκφράσεων...Αφού λοιπόν δε μπορώ να το πω σ' αυτούς, αναγκαστικά πήραν φωτιά τα μαύρα πλήκτρα και εξήγησα σε σένα τι συμβαίνει. Τυχεράκια. Ο προσωπικός μου ψυχολόγος έχεις καταντήσει...Σε λυπάμαι και σε θαυμάζω ταυτόχρονα...Και μια ερώτηση γίνεται ο θαυμασμός να γίνει έρωτας και vice versa ; Τώρα μη ρωτήσεις ποιο απ' τα δύο συνέβη σε μένα γιατί πολύ απλά δεν ξέρω να σου απαντήσω...

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

λέξεις.





τόσες σκέψεις
που αυθαίρετα βαφτίστηκαν έτσι
γιατί όχι
δεν είναι σκέψεις
είναι παρορμήσεις της στιγμής
συναισθήματα της σιωπής
που χάρις σε μαύρα πλήκτρα
απόκτησαν λόγω ύπαρξης
νιώσαν τη χαρά της γέννησης...

οι γονείς τους αγνοούνται
αδυνατούν να αναλάβουν τέτοια ευθύνη
γιατί λέξεις σε οθόνη
αποτελούν αμάρτημα
προσποιούνται πως δεν έχουν σχέση με ένα λάθος
το λάθος της τόλμης να εκφραστείς
όχι εσύ.
το μέσα σου.
βασικά ούτε κι αυτό
τελικά τι είναι αυτά τα ομοιόμορφα γράμματα;
σκέψεις;
όχι.
είναι απλά ένας τρόπος να ελαφρύνω το βάρος
ποιο βάρος;
ένα.
Που με πνίγει.
Με μπερδεύει.
Μ' αυτά τα μαύρα γράμματα λοιπόν
αδειάζω λίγο από το μέσα μου.
Λάθος λέξη αλλά δε μου ρχεται καλύτερη

Ουφ!
ξελάφρωσα και σήμερα...

* Τελικά αγαπητέ αναγνώστη( αν υπάρχεις κι αν δεν είσαι και συ πρόσωπο της φαντασίας μου) δε σε βλέπω να αξιωθείς ποτέ να με δεις σε καλό mood....:)

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

λίστα.





Για άλλο πράγμα ήθελα να γράψω. Αλλά τελικά θα γράψω γι'αυτό. Ποιο; αναρωτιέσαι εύλογα.

Θα δεις, σου απαντάω εγώ απότομα- μα που είναι οι τρόποι μου;

Και επειδή όποτε νιώθω το κεφάλι μου ένα τεράστιο, γκρι, ξεφτυσμένο, μπλεγμένο κουβάρι το ρίχνω στις λίστες, πάρε μια λίστα μήπως και βρω και γω λίγη ηρεμία.




Διαδικτυακή Λίστα no1
  

Θέμα:  Πράγματα που σιχαίνομαι

  
1)Το επιχείρημα ''δεν είμαι απαισιόδοξος, είμαι ρεαλιστής'' Όχι απλά με εκνευρίζει, αλλά με βγάζει έξω απ' τα ρούχα μου. Και μη ρωτήσεις γιατί. Δεν έχω πρόχειρη εξήγηση.



2)Οι μαμαδίστικες εκαθαρίσεις δωματίου εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς '' μα τι τα χρειάζεσαι αυτά; τώρα θες να μου πεις όλα αυτά που βρίσκονται εδώ μέσα τα έχεις ανάγκη;;;;'' πφφφ..Ναι ρε μάνα, τα χρειάζομαι. Είναι όλα κομμάτι της ζωής μου. Όλα μαζί συνθέτουν εμένα. Είναι οι αναμνήσεις μου. Και πρόσφατά- πολύ πρόσφατα- έμαθα ότι δεν πρέπει να εμπιστεύομαι τη μνήμη. Και τις αναμήσεις μου- τουλάχιστον αυτές που θέλω να κρατήσω- να τις φροντίζω, προσέχοντας όμως να μην εισβάλουν στο παρόν αλλά να βρίσκονται τακτοποιημένες στο κουτάκι του παρελθόντος. Τελικά πληρώνει πολύ ακριβό τίμημα στη ζωή ο ακατάστατος.

3)Το μπέρδεμα. Δεν το αντέχω όταν είμαι μπερδεμένη-καλή ώρα τώρα.


4)Να μην ξέρω τι νιώθω για έναν άνθρωπο. Σηκώνει πολύ κουβέντα αυτό αλλά άστο προς το παρόν.

5)Που νιώθω ότι ξέρω τα πάντα για κάποιον και ταυτόχρονα νιώθω σα να μην τον ξέρω καθόλου.

6)Που η λέξη ''αγαπάω'' και όλα τα παράγωγα χρησιμοποιούνται έτσι, συνέχεια, για βλακείες. Όπως λέμε ''πάμε για καφέ'', λέμε '' Σ'αγαπάω''. Αυτό κι αν μ' εξοργίζει.

7)Να μην μ' αφήνουν μόνη μου όταν τους το ζητάω.

8)Να μ' αφήνουν μόνη μου όταν βλέπουν ότι έχω ανάγκη από συντροφιά.


9)Να βάζουν ταμπέλες στους ανθρώπους. Όσο πρακτικό κι αν μοιάζει, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα.
Αν κι όλας η ταμπέλα βασίζεται σε προκατειλημένες-ρατσιστικές ιδέες...

10)Ότι πρέπει να αποφασίσω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Και δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

11)Το ότι φαινομενικά δεν έχω λόγο να είμαι θυμωμένη. Αλλά στην πραγματικότητα είναι φορές που νιώθω ότι πνίγομαι και που ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος που' χω βρει για να ανακουφίζομαι είναι το κλάμα.

12)Όταν με ρωτάνε γιατί κλαίω και γω τους κοιτάω απελπισμένα με κατακόκκινα μάτια, μήπως και με το βλέμμα μου καταλάβουν ότι κλαίω από το θυμό μου. Ναι σιγά.Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Αρκετά υπέφερες όμως κακόμοιρε αναγνώστη με το παραλήρημά μου.
Α. Μια τελευταία διευκρίνιση. Μπορεί να ακούγομαι απελπισμένη αλλά καταβάθως είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.
Όλα τα υπόλοιπα μπορείς να τα φορτώσεις στην εφηβεία- όπως άλλωστε κάνω και γω...





Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

search.

http://www.youtube.com/watch?v=3vMUvCYTtmM


Μα γιατί να μην υπάρχει η εφαρμογή search και στην πραγματική ζωή; Θα' ταν όλα τόσο εύκολα.
                                                                                       Και τόσο βαρετά...


Πάντως το σίγουρο είναι ότι θα έβρισκα το χαμένο μου κινητό...

Κλισέ.




Πάντα υποστήριζα τους αδύναμους. Ακόμα και στις εκλογές στο σχολείο, ψήφιζα παιδιά που πίστευα ότι είχαν περισσότερα να προσφέρουν από την ξανθιά ανορεξική κοπελιά που κέρδιζε σχεδόν κάθε χρόνο. (ας σημειωθεί ότι δεν έχω κανένα κόμπλεξ με τις ξανθιές αφού και γω άλλωστε είμαι ξανθιά) Αυτά τα παιδιά όμως, πες λόγω κάποιας παρεξήγησης, κάποιας προκατάληψης σπάνια κατάφερναν να ξεχωρίσουν και να αποδείξουν αυτό που αξίζουν-τουλάχιστον στο σχολικό περιβάλλον- και γω το θεωρούσα υποχρέωση μου να τα βοηθήσω να λάμψουν.
Όπως λοιπόν καταλαβαίνεις, πάντα είχα κάτι από Robin Hood στο χαρακτήρα μου. Και σήμερα έχω μια καινούρια αποστολή. Να υπερασπιστώ μια πραγματικά αδύναμη κατηγορία. Τα κλισέ.

Μετά από αρκετή ώρα σκέψης, μπορώ πια με σιγουριά να δηλώσω ότι δεν υπάρχουν πιο παρεξηγημένα ''πλάσματα'' από τα κλισέ. Όλοι τα ψιλοσνομπάρουμε. Είτε επειδή τα έχουμε συνδέσει με γελοία celebrities που τα έχουν κακοποιήσει χωρίς κανένα σεβασμό στη ηλικία και την ιστορία τους, είτε επειδή απλά θέλουμε να είμαστε πρωτότυποι και να μη χρησιομοποιούμε στο λόγο μας κάτι που έχει ειπωθεί εκατομύρια φορές.

Και ναι, ίσως οι παραπάνω λόγοι να είναι αρκετοί για να τα καταδικάσουμε  σε ισόβια ταπείνωση. Όμως πραγματικά αν το ψάξει κανείς, θα συνειδητοποιήσει ότι πίσω από τα κλισέ κρύβονται οι πιο μεγάλες αλήθειες. Και δεν είναι λίγο πράγμα αυτό στις μέρες μας. Όλοι -λίγο ή πολύ- έχουμε πάρει χαμπάρι πόσο δυσεύρετες είναι οι αλήθειες. Ας δώσω και ένα παράδειγμα για να σας πείσω -ως προς την αθωότητα των κλισέ.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ''να σαι ο εαυτός σου, να αποδεχτείς τον εαυτό σου, να σαι καλά με τον εαυτό σου, να νιώθεις άνετα μ' αυτό που είσαι κτλ.'' Όλα αυτά είναι κλισέ που λέγονται, γράφονται, τραγουδιούνται, αποστηθίζονται συνέχεια. Όμως αν κάποιος ανοίξει διάπλατα τ' αυτιά του και ακούσει χωρίς ίχνος περιφρόνησης αυτές τις λέξεις, θα αποκαλυφθεί μπροστά του μια μεγάλη αλήθεια. Ότι βασικό κριτήριο για να ευτυχήσει ο άνθρωπος είναι να είναι όμορφα μέσα του. Να' χει αποδεχτεί αυτό που χρόνια το είναι του χτίζει. Και όχι απλά να το αποδεχτεί αλλά και στην πορεία- ίσως αναπόφευκτα- να το αγαπήσει.

Ίσως λοιπόν ο Σεπτέμβριος να είναι ο σωστός μήνας για να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Εγώ ήδη το έκανα. Σειρά σας λοιπόν. Καλή τύχη.

ως τα χαράματα, γίνονται θαύματα...



 

Μπορώ να πω σχεδόν με απόλυτη σιγουριά, ότι αυτό που χαρακτηρίζει όλους- μα όλους- τους ανθρώπους είναι ότι πολύ απλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Ε, λοιπόν εγώ ξύπνησα σήμερα το πρωί και παραδόξως ήξερα τι ήθελα. Και αυτό που ήθελα ακούει στο όνομα ελευθερία. Και έχει και ψευδώνυμο. Ανεξαρτησία. Ναι, ήθελα την ελευθερία, την ανεξαρτησία μου. Σε όλους τους βαθμούς.  Παντού. Πάντα. Και μετά σκέφτηκα, τι μπορεί να μου τις χαρίσει; Μα, φυσικά,πως δεν το σκέφτηκα; Τα 18α γενέθλιά μου. Αυτό μας κάνει 18- 15= 3. Τρία χρόνια ατέλειωτης αναμονής. Η αισιόδοξη φύση μου όμως δε με εγκατέλειψε. ''Και μέχρι τότε;''αναρωτήθηκα.
                                                                                                   
                                                       Μπορώ πάντα να ελπίζω σε ένα θαύμα.