Και κει που νομίζεις πως τα πάντα μέσα σου έχουν παγώσει, έρχεται ένας αγώνας να σε βγάλει απ' το λήθαργο και να σου θυμίσει ότι ''ψιτ κοπελιά'', μπορείς ακόμα να γελάσεις, να κλάψεις, να χοροπηδήσεις από χαρά, να εκνευριστείς, να νιώσεις, να ζήσεις. ''Ένας αγώνας ;''- παραξενεύεσαι. Ναι, ένας αγώνας όπου παίρνεις και συ μέρος και δεν είσαι ένας αμέτοχος (τηλε)θεατής. Με τον ιδρώτα να στάζει, τις αισθήσεις όλες σε εγρίγωρση, τα πόδια να τρέμουν απ' την αγωνία και τη θέληση προσπαθείς να δώσεις το καλύτερο. Για σένα. Για την ομάδα. Παρατηρείς την αντίπαλη πλευρά. Πανηγυρίζεις σε κάθε πόντο. Κάνεις αυθόρμητα περίεργες γκριμάτσες που δεν ταιριάζουν με το χαμηλών τόνων προφίλ σου.Ουρλιάζεις σε μια προσπάθεια να εκτονώσεις τα νεύρα σου. Τρέχεις και άλοτε πετυχαίνεις, άλοτε όχι. Βρίζεσαι, αγκαλιάζεσαι, φιλιέσαι. Νιώθεις άνθρωπος που ΝΑΙ, επιτέλους ζεις τη στιγμή και δε νοιάζεσαι πια για το τίμημα. Κάθε σου ανάσα παίρνει αξία μόνο και μόνο επειδή ζεις και τι περίεργο;- το ευχαριστιέσαι! Και ας εξελίχθηκε το παιχνίδι σε ντέρμπι. Κι ας άρχισαν σιγά σιγά τα πρόσωπα όλων να θαμπώνουν. Και ας μην άκουγες τίποτα. Κι ας πλακώθηκες με τις συμπαίκτριές σου . Και ας είδες τους απέναντι να πανηγυρίζουν τη νίκη . Εσύ το ευχαριστήθηκες. Με όλο σου το είναι.
Και θες να ευχαριστήσεις τον αγώνα που σου θύμισε ότι τον μηχανισμό τον έχεις ,απλά πρέπει πού και πού να πατάς και το ΟΝ( ίσως και να αλλάζεις καμιά μπαταρία...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου