Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

θέλω.






Αυτό δεν το γράφω τόσο για σένα, όσο για μένα -δεν πα να μπήκε το 11, εγώ κλασσικά παραμένω εγωίστρια. 
Και το γράφω που λες για μένα. Ώστε όταν φτάσω στα 20, στα 30, στα 40, στα 50, να υπάρχει αυτό το μπλογκ, αυτή η δημοσίευση, να μου θυμίζει όταν πια θα έχω καταντήσει μια μίζερη, βολεμένη κυριούλα, ότι κάποτε, όταν όλα τα έβλεπα διαφορετικά, όταν το αίμα μου έβραζε, όταν οι 24 ώρες μου έμοιαζαν ελάχιστες, όταν κόσμος μου φαινόταν μικρός, έκανα όνειρα. Όνειρα υπερπαραγωγές. Όμορφα όνειρα, που άξιζαν να πραγματοποιηθούν. Και ήδη με φαντάζομαι ξαπλωμένη σε μια πολυθρόνα να συλλογίζομαι: ''όλη μου η ζωή τα όνειρα που δεν πρόλαβα, δεν έτυχε, δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω''. Το τελευταίο το πιο ειρωνικό από όλα. ''Δεν μπόρεσα'' ! Ακόμα και στα σαράντα , μου φαίνεται ότι θα κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Φυσικά και θα μπορούσα να είχα μπορέσει. Φυσικά. Απλά δεν ήθελα. Ή μάλλον δεν ήθελα αρκετά.


Όλα αυτά είναι υποθέσεις, Πάντως τώρα στα 15 μου χρόνια (σε 4 μήνες 16) θ έ λ ω!
Θέλω πολύ. 
Για πολύ. 
Θέλω τα πάντα. 
Για πάντα. 
Θέλω να ταξιδέψω. 
Παντού.
Θέλω να ζήσω και να νιώσω τον παλμό μεγάλων, μυθικών πόλεων.
Να βολτάρω σε πάρκα, σε πλατείες, σε σοκάκια.
Να διασχίσω γέφυρες, λεωφόρους, αυτοκινητοδρόμους.
Να μπω σε τρένα, σε βαπόρια, σε αμάξια, σε αεροπλάνα.
Θέλω να γνωρίσω ανθρώπους. Πολλούς και διαφορετικούς. Ανθρώπους που να δίνονται. Ειλικρινείς, ψεύτες, γενναίους, δειλούς, ντροπαλούς, κοινωνικούς, αντιδραστικούς, επαναστάτες, μίζερους, δυστυχισμένους, ευτυχισμένους...
Θέλω να διαβάσω χιλιάδες βιβλία, να δω εκατομμύρια ταινίες, να χορέψω μέχρι τελικής πτώσης στη βροχή, στο χιόνι, στο χαλάζι.
Θέλω να ερωτευτώ, να αγαπήσω, να λατρέψω, να μισήσω, να προδώσω, να εμπιστευτώ.
''Θέλω να σου χαρίσω αυτό που δεν τελειώνει''.
Θέλω να θυμάμαι. Να μην ξεχνάω.
Θέλω να είμαι εγώ.


Θέλω να γίνω κάποτε -έστω και στιγμιαία- εκστατικά ευτυχισμένη.


Για όλα φταίει σώτη τριανταφύλλου και η nameless ηρωίδα της, στο ''σάβββατο βράδυ στην άκρη της πόλης''. Και φυσικά φταίει και η καινούρια χρονιά που με κάνει να ελπίζω.
συμπέρασμα:  put the blame on them, αγαπητέ αναγνώστη.