''Μα θα μ' αφήσουν μετά. Θα μα' αφήσουν όπως πάντα μετά''.
ΔΕ θέλω να μ' αφήσουν μ' ακούς; Δε θέλω ούτε να αφεθούν μόνοι τους.
Ξύπνησα σήμερα και όλο το δωμάτιο θύμιζε το χθες. Τη χθεσινή μέρα. Η οποία είχε το potential να εξελιχθεί σε μια από τις ωραιότερες τις ζωής μου.Αλλά άμα δεν είναι γραφτό, δεν είναι. Άμα υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί, ανοιχτές πληγές δεν είναι.
Και έχουν περάσει σχεδόν 24 ώρες και τα μέλη μου ακόμα δεν έχουν χαλαρώσει. Ζουν και αναπνέουν σε ένα γαλαξία έντασης. Από αυτή την ένταση που αδύναμοι χαρακτήρες σαν και μένα δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν (παρά μόνο με κλάμα).
Και βλέπω τοίχο.
Αδιέξοδο.
Και δε βλέπω έξοδο κινδύνου.
Και φοβάμαι όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.
Είμαι ανίκανη. Ανίκανη να σώσω την κατάσταση, να σώσω τους σχοινοβάτες μου.
Και έχω τύψεις.
Γιατί έχω αυτό το καταραμένο το χάρισμα ,να καταλαβαίνω απόλυτα και τις δύο πλευρές .
Και του θύματος και του θύτη.
Και να τις δικαιολογώ, να βρίσκω άλλοθι, να επικαλούμαι καταστάσεις, προθέσεις.
Όμως αυτή τη φορά δεν μπορώ να βγάλω την ετυμηγορία μου.
Δεν υπάρχει ούτε θύμα ούτε θύτης.
Υπάρχουν μόνο δυο άνθρωποι που αγαπάω όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου.
Φαινομενικά δεν είμαι εγώ στο μάτι του κυκλώνα. Ουσιαστικά όμως είμαι.
Στο ξαναλέω φοβάμαι.
Φοβάμαι για εκείνους και μιας και είμαι εγωίστρια φοβάμαι και για μένα.
Και βασικά φοβάμαι για μας.
Και αν σε κάτι μπορώ να ελπίζω είναι στο να έχει δίκιο η Πρωτοψάλτη.
''δε χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο...''
