''ξέρετε, δυστυχώς δε διαθέτω αυτό το ποσό...''

   Σάββατο σήμερα και ξύπνησα ευδιάθετη-μήπως διακρίνω ένα σαρκασμό στο πρόσωπό σου;

Και επειδή λοιπόν έχω τα κέφια μου, λέω να σου μιλήσω για μερικά τρελά πράγματα που θέλω πολύ να κάνω. Να σου αποκαλύψω δηλαδή ένα κομμάτι από τη λίστα με τις πιο αψυχολόγητες ευχές μου- ναι, μιλάω για την ίδια λίστα που ανέφερα κάπου στα προηγούμενα κειμενάκια.

Θέλω που λες πααααάρα πολύ να ξυπνήσω μια μέρα, να βάλω τα πιο επίσημα ρούχα που υπάρχουν( βλ. Audrey Hepburn στο Breakfast at Tiffany' s) να το παίξω μικρή ζάμπλουτη κυρία και να πάω το μεσημέρι ή μάλον το βράδυ σ' ένα πανάκριβο εστιατόριο. Το πιο ακριβό του κόσμου. Και οι σερβιτόροι να μου χαμογελάνε και να με περιποιούνται μέχρι αηδίας, θύματα του άρρωστου μυαλού μου. Και εγω να παραγγείλω τα πάντα. Και να παρελάσσουνε μπροστά μου χιλιάδες πιάτα. Χιλιάδες εδέσματα. Χιλιάδες γλυκά. Ανάλαφρες, πικρές, ξινές, αιθέριες, βαριές, πικάντικες γεύσεις. Και αφότου έχω δοκιμάσει τα πάντα, να ζητήσω το λογαριασμό. Και  ένας χαμογελαστός κουστουμαρισμένος σερβιτόρος που προσμένει ένα γενναιόδωρο μπουρμπουάρ, να μου φέρει ένα άσπρο χαρτάκι μ' ένα αστρονομικό ποσό γραμμένο πάνω του. Και εγώ με πρόσωπο ατάραχο, γαλήνιο και κυρίως χαμογελαστό να απαντήσω στο σερβιτόρο ότι ''ξέρετε, δυστυχώς δε διαθέτω αυτό το ποσό...''

Και μετά η συνέχεια μου είναι άγνωστη. Πώς θα αντιδράσει άραγε ο κακόμοιρος ο σερβιτόρος; ή ο σεφ; ή ο ιδιοκτήτης; Και τι δε θα δινα για να ζήσω τις αντιδράσεις τους. Και μετά είτε να καλέσουν την αστυνομία να συλλάβει αυτή τη θεοπάλαβη κυρία που σίγουρα από κάποιο τρελοκομείο θα απόδρασε ,είτε να με αμπαροκλειδώσουνε για χρόνια  στην κουζίνα, προστάζοντάς με να καθαρίζω βουνά από πατάτες και να πλένω στήλες από πιάτα. Και όλα αυτά ντυμένη μ' αυτό το υπέροχο μαύρο φόρεμα, τα μαύρα μακριά γάντια, την τιάρα στο κεφάλι και με μαύρα ψιλοτάκουνα...

Αχχ...Ναι, είμαι τρελή το ξέρω. Αλλά τώρα πες μου ειλικρινά ποιος δεν είναι στις μέρες μας;

to be continued...- έφτασα στο σημείο να σε απειλώ κιόλας αγαπητέ αναγνώστη...

flash back.

λυμένα κορδόνια

μουτζούρες στο χέρι

κρατάει μπαλόνια

ευτυχία προσφέρει

κοτσίδες ξανθές

αστείες γκριμάτσες

ματάκια αθώα

στο ταβάνι χλαπάτσες

καραμέλες στην τσέπη

γρατζουνιές και γόνατα

κι η μαμά όταν έρθει

αρχίζει μαλώματα

βρέχει μπάλες

χιονίζει παιχνίδι

σοκολάτα στο στόμα

ψείρες και ξύδι

μικρές φιγούρες

με ροζ κοκαλάκια

στο σώμα φαγούρες

φαγητό σε μπολάκια

παιδί ίσον παιδιά

αγαλματάκια ακούνιτα

γελάει στη βροχή

σε κοιτάνε αμίλητα

*Γιατί μια επίσκεψη στο δημοτικό των παιδικών σου χρόνων μπορεί να σου δώσει το φιλί της ζωής που είχες τόσο ανάγκη...

live life to full...(?)

     Δεν αντέχεις να ακούς αυτή τη φράση που έχει γίνει σύνθημα, διαφήμιση, τραγούδι... 

Αυτό το''ζήσε τη στιγμή''. Αυτό, που είναι η μαμά του μεγαλύτερού σου φόβου. Πως δε θα ζήσεις όπως θέλεις τη ζωή σου. Πως θα μετανιώσεις για την απραξία σου. Πως δε θα εκμεταλλευτείς την κάθε ευκαιρία. Πως αυτή τη λίστα μ' ευχές που' χεις κλειδωμένη στο συρτάρι σου, δε θα τολμήσεις να τη σχίσεις μια μέρα γεμάτος ικανοποίηση που εκπλήρωσες την κάθε τρελή ευχή και επιθυμία, αλλά θα πεθάνεις στα 80 γεμάτος τύψεις και ενοχές για μια ζωή που δεν έζησες. “ Αν και μόνο μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω...” Όμως δεν μπορείς. Απαγορεύεται. Το γράφει άλωστε και στους κανονισμούς στους οποίους ο ίδιος συμφώνησες, βάζοντας την υπογραφή σου, όταν πριν από χρόνια θέλησες και συ να λάβεις μέρος στο παιχνίδι-εμ, τα θελε ο κώλος σου και σένα...

Όπου και να βρεθείς λοιπόν, σε στοιχιώνει αυτό το ''ζήσε τη στιγμή''. Και το περίεργο; Οι άλλοι δε μοιάζουν να τρομάζουν μ' αυτό. Το αποδέχονται και το μετατρέπουν σε μότο που πετάνε ασυναίσθητα σε όποιον τολμήσει να αμφισβιτήσει την ορθότητα κάποιων πράξεων, κάποιων κινήσεων, κάποιων κουβέντων...Μια ζωή την έχουμε, σου λέει. Και ίσως έχουν δίκιο. Και το σίγουρο είναι ότι εσύ έχεις το πρόβλημα και όχι αυτοί. Εσύ που αδυνατείς να προσαρμοστείς στο παιχνίδι και να αφομιώσεις έναν κανόνα που πάνω απ' όλα σε τρομάζει, σε διχάζει, σε γονατίζει. Αλλά δεν υπάρχει μέση λύση, αυτή αγνοείται από τη μέρα που γεννήθηκες. Είτε θα ζήσεις με την ταμπέλα του μίζερου που δεν τολμά , είτε θα κάνεις ένα βήμα μπροστά βάζοντας στην άκρη όλες τις δεύτερες σκέψεις, τους ενδοιασμούς που σε κατακλύζουν και θα ακολουθήσεις τους κανόνες. Γιατί φτιάχτηκες για να ακολουθείς κανόνες. Και ας βρίσκουν κάποιοι ικανοποίηση λέγοντας ότι εκείνοι τους παραβιάζουν τους κανόνες. Τον εαυτό τους κοροιδεύουν. Στην πραγματικότητα και αυτοί κάνουν ό, τι τους λένε σαν σκυλάκια. Το σημαντικό όμως είναι ό, τι και να κάνεις στη ζωή σου να είναι επιλογή σου και είτε να έχεις την ευχαρίστηση ότι έκανες το σωστό ή αν αποτύχεις, να ξέρεις ότι η ευθύνη των πράξεών σου βαραίνει αποκλειστικά και μόνο εσένα. Καλή επιτυχία λοιπόν και καλές αποφάσεις.



τίτλος; δεν ξέρω...

Λοιπόν είναι δύσκολο να στο εξηγήσω αλλά θα προσπαθήσω. Έτσι κι αλλιώς ξέρω ότι θα είσαι επιεικής και ότι στο κάτω κάτω η προσπάθεια μετράει. Ας αρχίσω λοιπόν και όπου με βγάλει.

Ως παιδί είχα πάντα λεξιλόγιο πλούσιο και όταν έρχονταν οι φίλοι των γονιών μου στο σπίτι, γινόμουν κατά κανόνα θέαμα. Χρησιμοποιούσα λέξεις και φράσεις που έρχονταν και συγκρούονταν με την εικόνα του μικρού κοριτσιού με τα κοτσιδάκια και τα γαλανά ματάκια(που τότε βρισκόταν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) και οι καλεσμένοι μας κατουριόνταν στα γέλια με τα δικά μου ''μαμά το κεφάλι μου πάει να σπάσει''ή ''με πονάει η καρδιά μου μαμά''... Βασικά δεν ήταν θέμα λεξιλογίου τώρα που το σκέφτομαι. Όχι. Ήταν ότι από πάντα ήθελα να δίνω μια πιο δραματική νότα στη ζωή μου, μήπως και καταφέρω να την κάνω να μοιάζει με ταινία. Σαν και αυτές που έβλεπα από παιδί στο κινηματογράφο και τριγυρνούσαν στο μυαλό μου, γεμίζοντας με ζήλια, που οι ήρωες είχαν τόσο ενδιαφέρουσα ζωή ενώ εγώ ζούσα σε μια απλή καθημερινή οικογένεια( το ότι αργότερα ήμουν ευγνόμων για την απλότητα και την κοινότητα της οικογένειάς μου είναι άλλο θέμα). Και έτσι φράσεις κλισέ σαν τις παραπάνω αλλά και σαν '' νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό'', ''νιώθω ένα σφύξιμο στην καρδιά'' ή'' η καρδιά μου έφυγε απ' τη θέση της'' της χρησιμοποιούσα συνέχεια, χωρίς σχεδόν ποτέ να με εκφράζουν αλλά όπως σου εξομολογήθηκα απλά για να γεμίσω λίγο την ύπαρξή μου και να μπορώ με ευκολία να τη μεταφέρω στη μεγάλη οθόνη του μυαλού μου.

Έτσι λοιπόν έχει η ιστορία. Όμως έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα. Υπάρχουν φορές που τώρα, νιώθω και στην πραγματικότητα όλα αυτά που σου περιέγραφα αλλά δεν έχω το δικαίωμα να τα ξεστομίσω. Γιατί; Γιατί, την έχω πατήσει σαν τον ψεύτη βοσκό. Αν μόλις τον αντικρίσω, πω σε φίλους πως ένιωσα γι' αυτόν, πώς δηλαδή σφίχτηκε και η καρδιά μου και πως μούδιασαν τα μέλη μου, πολύ απλά δε θα με πιστέψουν. Και φυσικά δε θα φταίνε αυτοί αλλά εγώ που από πάντα έκανα κατάχρηση ορισμένων εκφράσεων...Αφού λοιπόν δε μπορώ να το πω σ' αυτούς, αναγκαστικά πήραν φωτιά τα μαύρα πλήκτρα και εξήγησα σε σένα τι συμβαίνει. Τυχεράκια. Ο προσωπικός μου ψυχολόγος έχεις καταντήσει...Σε λυπάμαι και σε θαυμάζω ταυτόχρονα...Και μια ερώτηση γίνεται ο θαυμασμός να γίνει έρωτας και vice versa ; Τώρα μη ρωτήσεις ποιο απ' τα δύο συνέβη σε μένα γιατί πολύ απλά δεν ξέρω να σου απαντήσω...