τίτλος; δεν ξέρω...

Λοιπόν είναι δύσκολο να στο εξηγήσω αλλά θα προσπαθήσω. Έτσι κι αλλιώς ξέρω ότι θα είσαι επιεικής και ότι στο κάτω κάτω η προσπάθεια μετράει. Ας αρχίσω λοιπόν και όπου με βγάλει.

Ως παιδί είχα πάντα λεξιλόγιο πλούσιο και όταν έρχονταν οι φίλοι των γονιών μου στο σπίτι, γινόμουν κατά κανόνα θέαμα. Χρησιμοποιούσα λέξεις και φράσεις που έρχονταν και συγκρούονταν με την εικόνα του μικρού κοριτσιού με τα κοτσιδάκια και τα γαλανά ματάκια(που τότε βρισκόταν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) και οι καλεσμένοι μας κατουριόνταν στα γέλια με τα δικά μου ''μαμά το κεφάλι μου πάει να σπάσει''ή ''με πονάει η καρδιά μου μαμά''... Βασικά δεν ήταν θέμα λεξιλογίου τώρα που το σκέφτομαι. Όχι. Ήταν ότι από πάντα ήθελα να δίνω μια πιο δραματική νότα στη ζωή μου, μήπως και καταφέρω να την κάνω να μοιάζει με ταινία. Σαν και αυτές που έβλεπα από παιδί στο κινηματογράφο και τριγυρνούσαν στο μυαλό μου, γεμίζοντας με ζήλια, που οι ήρωες είχαν τόσο ενδιαφέρουσα ζωή ενώ εγώ ζούσα σε μια απλή καθημερινή οικογένεια( το ότι αργότερα ήμουν ευγνόμων για την απλότητα και την κοινότητα της οικογένειάς μου είναι άλλο θέμα). Και έτσι φράσεις κλισέ σαν τις παραπάνω αλλά και σαν '' νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό'', ''νιώθω ένα σφύξιμο στην καρδιά'' ή'' η καρδιά μου έφυγε απ' τη θέση της'' της χρησιμοποιούσα συνέχεια, χωρίς σχεδόν ποτέ να με εκφράζουν αλλά όπως σου εξομολογήθηκα απλά για να γεμίσω λίγο την ύπαρξή μου και να μπορώ με ευκολία να τη μεταφέρω στη μεγάλη οθόνη του μυαλού μου.

Έτσι λοιπόν έχει η ιστορία. Όμως έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα. Υπάρχουν φορές που τώρα, νιώθω και στην πραγματικότητα όλα αυτά που σου περιέγραφα αλλά δεν έχω το δικαίωμα να τα ξεστομίσω. Γιατί; Γιατί, την έχω πατήσει σαν τον ψεύτη βοσκό. Αν μόλις τον αντικρίσω, πω σε φίλους πως ένιωσα γι' αυτόν, πώς δηλαδή σφίχτηκε και η καρδιά μου και πως μούδιασαν τα μέλη μου, πολύ απλά δε θα με πιστέψουν. Και φυσικά δε θα φταίνε αυτοί αλλά εγώ που από πάντα έκανα κατάχρηση ορισμένων εκφράσεων...Αφού λοιπόν δε μπορώ να το πω σ' αυτούς, αναγκαστικά πήραν φωτιά τα μαύρα πλήκτρα και εξήγησα σε σένα τι συμβαίνει. Τυχεράκια. Ο προσωπικός μου ψυχολόγος έχεις καταντήσει...Σε λυπάμαι και σε θαυμάζω ταυτόχρονα...Και μια ερώτηση γίνεται ο θαυμασμός να γίνει έρωτας και vice versa ; Τώρα μη ρωτήσεις ποιο απ' τα δύο συνέβη σε μένα γιατί πολύ απλά δεν ξέρω να σου απαντήσω...