''ξέρετε, δυστυχώς δε διαθέτω αυτό το ποσό...''

   Σάββατο σήμερα και ξύπνησα ευδιάθετη-μήπως διακρίνω ένα σαρκασμό στο πρόσωπό σου;

Και επειδή λοιπόν έχω τα κέφια μου, λέω να σου μιλήσω για μερικά τρελά πράγματα που θέλω πολύ να κάνω. Να σου αποκαλύψω δηλαδή ένα κομμάτι από τη λίστα με τις πιο αψυχολόγητες ευχές μου- ναι, μιλάω για την ίδια λίστα που ανέφερα κάπου στα προηγούμενα κειμενάκια.

Θέλω που λες πααααάρα πολύ να ξυπνήσω μια μέρα, να βάλω τα πιο επίσημα ρούχα που υπάρχουν( βλ. Audrey Hepburn στο Breakfast at Tiffany' s) να το παίξω μικρή ζάμπλουτη κυρία και να πάω το μεσημέρι ή μάλον το βράδυ σ' ένα πανάκριβο εστιατόριο. Το πιο ακριβό του κόσμου. Και οι σερβιτόροι να μου χαμογελάνε και να με περιποιούνται μέχρι αηδίας, θύματα του άρρωστου μυαλού μου. Και εγω να παραγγείλω τα πάντα. Και να παρελάσσουνε μπροστά μου χιλιάδες πιάτα. Χιλιάδες εδέσματα. Χιλιάδες γλυκά. Ανάλαφρες, πικρές, ξινές, αιθέριες, βαριές, πικάντικες γεύσεις. Και αφότου έχω δοκιμάσει τα πάντα, να ζητήσω το λογαριασμό. Και  ένας χαμογελαστός κουστουμαρισμένος σερβιτόρος που προσμένει ένα γενναιόδωρο μπουρμπουάρ, να μου φέρει ένα άσπρο χαρτάκι μ' ένα αστρονομικό ποσό γραμμένο πάνω του. Και εγώ με πρόσωπο ατάραχο, γαλήνιο και κυρίως χαμογελαστό να απαντήσω στο σερβιτόρο ότι ''ξέρετε, δυστυχώς δε διαθέτω αυτό το ποσό...''

Και μετά η συνέχεια μου είναι άγνωστη. Πώς θα αντιδράσει άραγε ο κακόμοιρος ο σερβιτόρος; ή ο σεφ; ή ο ιδιοκτήτης; Και τι δε θα δινα για να ζήσω τις αντιδράσεις τους. Και μετά είτε να καλέσουν την αστυνομία να συλλάβει αυτή τη θεοπάλαβη κυρία που σίγουρα από κάποιο τρελοκομείο θα απόδρασε ,είτε να με αμπαροκλειδώσουνε για χρόνια  στην κουζίνα, προστάζοντάς με να καθαρίζω βουνά από πατάτες και να πλένω στήλες από πιάτα. Και όλα αυτά ντυμένη μ' αυτό το υπέροχο μαύρο φόρεμα, τα μαύρα μακριά γάντια, την τιάρα στο κεφάλι και με μαύρα ψιλοτάκουνα...

Αχχ...Ναι, είμαι τρελή το ξέρω. Αλλά τώρα πες μου ειλικρινά ποιος δεν είναι στις μέρες μας;

to be continued...- έφτασα στο σημείο να σε απειλώ κιόλας αγαπητέ αναγνώστη...