Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010









γιατί να μην μπορώ
να υπερασπιστώ
ό, τι αγαπάω;
παγώνουνε τα μέλη μου,
ιδρώνουνε τα άκρα μου
και νιώθω να πονάω.
οι λέξεις κοκαλώνουνε,
καμιά μαχητικότητα
υποχώρηση αδέλφια,
υποχώρηση.

γιατί να μην μπορώ
να γιορτάσω αναπόσπαστη
τις νίκες μου;
μικρές, ταπεινές
των πολεμιστών μου
οι κατακτήσεις.
αλλά αληθινές
ή τουλάχιστον
αληθοφανείς.

γιατί για κάθε βήμα μου
να διχάζομαι
σε δύο και σε τρεις εαυτούς;
κουβάρι το μυαλό μου,
κουρέλι η καρδιά μου
ανίκανα,
μονοπάτια ζωής
ή ονείρου να επιλέξουν.

γιατί να με σπαράζουνε
συνθήκες, άλλοθι, προθέσεις
και να με εμποδίζουνε
την ετυμηγορία μου να βγάλω;

γιατί την κάθε μου ήττα
να μου τη χρεώνω διπλά, τριπλά;
φορτίο ασήκωτο
στις ασθενικές μου πλάτες

γιατί με ζήλεια να κοιτάζω
τους ικανοποιημένους;
τους όμορφους συμμάχους
του εαυτού τους.
που με συνθήκες
-άγνωστες σε μένα
κατέληξαν στην ειρήνη,
στην γαλήνη
και πιθανόν- που ξέρεις;
στην ευτυχία.

γιατί να μην ανήκω πουθενά
και να φοβάμαι να ενταχθώ
σε ένα σύνολο;
να τρέμω να μου λένε αποφασιστικά
''αυτό είσαι!''
βλέπεις
δεν έχω χώρο, ούτε αντοχές
να κουβαλάω
-συχνά άστοχες και άδικες
ταμπέλες
ανελέητων δικαστών

γιατί να αδυνατώ να ξεχωρίσω
τι να αποδεχτώ
και τι να αλλάξω;

γιατί να μην είμαι μια άσπρη,
τραχιά πέτρα
ενταγμένη, εναρμνισμένη
με το άγριο τοπίο;


γιατί να βασανίζομαι;


Έλα τώρα που νόμιζες ότι θα σε άφηνα έτσι, αγαπητέ αναγνώστη! Είπαμε. Τα αγαπάω τα κλισέ, θα άφηνα το 2010 να φύγει χωρίς να κάνω τον απολογισμό μου;
Ολόψυχα σου εύχομαι καλή χρονιά και ... ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος(γιατί να μην το πω, αφού το εννοώ ; )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου