Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

ζωή (;)






Στη χώρα μου είμαι σε χώρα μακρινή
γελάω κλαίγοντας, χωρίς ελπίδα περιμένω
διασκεδάζω χωρίς ευχαρίστηση καμιά
είμαι δυνατός, αλλά δύναμη δεν έχω
ούτ' εξουσία
τίποτα δε μου ανήκει:
η αβεβαιότητα είναι η μόνη μου περιουσία.
Κερδίζω σε όλα κι όμως χαμένος παραμένω.
Όταν ξημερώνει στον Θεό λέω καληνύχτα
κι όταν ξαπλώνω, φοβάμαι πως θα πέσω.
Francois Villon, Ballade (1460;)


Συγχώρα με αλλά αδυνατώ να καταλάβω όλο αυτό που λέμε ζωή.

Δεν καταλαβαίνω τους κανόνες της· αν υπάρχουν για να τους παραβιάζεις ή να τους σέβεσαι. Αδυνατώ να καταλάβω τι είναι σωστό και τι λάθος· πότε πρέπει να επιμένεις και πότε να τα παρατάς, ποιον και κυριώς πώς πρέπει να αγαπάς.

Σε παρακαλώ εξήγησέ μου:

Τα ελαττώματά μου πρέπει να τα αποδεχτώ ή με κόπο να τα αλλάξω;

Ελπίζω εσύ να μη μου δώσεις αυτή την ηλίθια απάντηση· μη μου πεις να είμαι ο εαυτός μου, να μείνω όπως είμαι· ο Δεληβοριάς θα σε αποστομώσει λέγοντας σου ότι «όσοι μου λένε φίλε όπως είσαι μείνε / είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό»

Ξέρεις όλα μου φαίνονται μάταια, ανούσια.

Το μόνο που κάνω είναι να κάθομαι στον ήλιο και να κλείνω τα μάτια· νιώθω τη σκιά των δέντρων στα βλέφαρά μου και προσπαθώ να ζεσταθώ· αυτές τις μέρες κρυώνω και νιώθω μια συνεχή ρίγη να με διαπερνάει· βρίσκομαι μέσα σ' ένα δαιδαλώδη λαβύρινθο, χαμένη στη μετάφραση και την αποκωδικοποίηση των σοφών αποφθεγμάτων του πολιτισμού μας. Και όλοι οι άλλοι γύρω μου μοιάζουν να ξέρουν κάτι που εμένα μου διαφεύγει· τραγουδάνε το sexy and i know it και γελάνε, χορεύουν, ερωτεύονται.

Δεν ξέρω φίλε αναγνώστη. Ειλικρινά δεν ξέρω.

1 σχόλιο:

  1. πότε πρέπει να τα παρατάς και πότε να προσπαθείς... εγώ εκεί βασανίζομαι τελευταία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή