Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

λέξεις.





τόσες σκέψεις
που αυθαίρετα βαφτίστηκαν έτσι
γιατί όχι
δεν είναι σκέψεις
είναι παρορμήσεις της στιγμής
συναισθήματα της σιωπής
που χάρις σε μαύρα πλήκτρα
απόκτησαν λόγω ύπαρξης
νιώσαν τη χαρά της γέννησης...

οι γονείς τους αγνοούνται
αδυνατούν να αναλάβουν τέτοια ευθύνη
γιατί λέξεις σε οθόνη
αποτελούν αμάρτημα
προσποιούνται πως δεν έχουν σχέση με ένα λάθος
το λάθος της τόλμης να εκφραστείς
όχι εσύ.
το μέσα σου.
βασικά ούτε κι αυτό
τελικά τι είναι αυτά τα ομοιόμορφα γράμματα;
σκέψεις;
όχι.
είναι απλά ένας τρόπος να ελαφρύνω το βάρος
ποιο βάρος;
ένα.
Που με πνίγει.
Με μπερδεύει.
Μ' αυτά τα μαύρα γράμματα λοιπόν
αδειάζω λίγο από το μέσα μου.
Λάθος λέξη αλλά δε μου ρχεται καλύτερη

Ουφ!
ξελάφρωσα και σήμερα...

* Τελικά αγαπητέ αναγνώστη( αν υπάρχεις κι αν δεν είσαι και συ πρόσωπο της φαντασίας μου) δε σε βλέπω να αξιωθείς ποτέ να με δεις σε καλό mood....:)

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

λίστα.





Για άλλο πράγμα ήθελα να γράψω. Αλλά τελικά θα γράψω γι'αυτό. Ποιο; αναρωτιέσαι εύλογα.

Θα δεις, σου απαντάω εγώ απότομα- μα που είναι οι τρόποι μου;

Και επειδή όποτε νιώθω το κεφάλι μου ένα τεράστιο, γκρι, ξεφτυσμένο, μπλεγμένο κουβάρι το ρίχνω στις λίστες, πάρε μια λίστα μήπως και βρω και γω λίγη ηρεμία.




Διαδικτυακή Λίστα no1
  

Θέμα:  Πράγματα που σιχαίνομαι

  
1)Το επιχείρημα ''δεν είμαι απαισιόδοξος, είμαι ρεαλιστής'' Όχι απλά με εκνευρίζει, αλλά με βγάζει έξω απ' τα ρούχα μου. Και μη ρωτήσεις γιατί. Δεν έχω πρόχειρη εξήγηση.



2)Οι μαμαδίστικες εκαθαρίσεις δωματίου εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς '' μα τι τα χρειάζεσαι αυτά; τώρα θες να μου πεις όλα αυτά που βρίσκονται εδώ μέσα τα έχεις ανάγκη;;;;'' πφφφ..Ναι ρε μάνα, τα χρειάζομαι. Είναι όλα κομμάτι της ζωής μου. Όλα μαζί συνθέτουν εμένα. Είναι οι αναμνήσεις μου. Και πρόσφατά- πολύ πρόσφατα- έμαθα ότι δεν πρέπει να εμπιστεύομαι τη μνήμη. Και τις αναμήσεις μου- τουλάχιστον αυτές που θέλω να κρατήσω- να τις φροντίζω, προσέχοντας όμως να μην εισβάλουν στο παρόν αλλά να βρίσκονται τακτοποιημένες στο κουτάκι του παρελθόντος. Τελικά πληρώνει πολύ ακριβό τίμημα στη ζωή ο ακατάστατος.

3)Το μπέρδεμα. Δεν το αντέχω όταν είμαι μπερδεμένη-καλή ώρα τώρα.


4)Να μην ξέρω τι νιώθω για έναν άνθρωπο. Σηκώνει πολύ κουβέντα αυτό αλλά άστο προς το παρόν.

5)Που νιώθω ότι ξέρω τα πάντα για κάποιον και ταυτόχρονα νιώθω σα να μην τον ξέρω καθόλου.

6)Που η λέξη ''αγαπάω'' και όλα τα παράγωγα χρησιμοποιούνται έτσι, συνέχεια, για βλακείες. Όπως λέμε ''πάμε για καφέ'', λέμε '' Σ'αγαπάω''. Αυτό κι αν μ' εξοργίζει.

7)Να μην μ' αφήνουν μόνη μου όταν τους το ζητάω.

8)Να μ' αφήνουν μόνη μου όταν βλέπουν ότι έχω ανάγκη από συντροφιά.


9)Να βάζουν ταμπέλες στους ανθρώπους. Όσο πρακτικό κι αν μοιάζει, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα.
Αν κι όλας η ταμπέλα βασίζεται σε προκατειλημένες-ρατσιστικές ιδέες...

10)Ότι πρέπει να αποφασίσω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Και δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

11)Το ότι φαινομενικά δεν έχω λόγο να είμαι θυμωμένη. Αλλά στην πραγματικότητα είναι φορές που νιώθω ότι πνίγομαι και που ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος που' χω βρει για να ανακουφίζομαι είναι το κλάμα.

12)Όταν με ρωτάνε γιατί κλαίω και γω τους κοιτάω απελπισμένα με κατακόκκινα μάτια, μήπως και με το βλέμμα μου καταλάβουν ότι κλαίω από το θυμό μου. Ναι σιγά.Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Αρκετά υπέφερες όμως κακόμοιρε αναγνώστη με το παραλήρημά μου.
Α. Μια τελευταία διευκρίνιση. Μπορεί να ακούγομαι απελπισμένη αλλά καταβάθως είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.
Όλα τα υπόλοιπα μπορείς να τα φορτώσεις στην εφηβεία- όπως άλλωστε κάνω και γω...





Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

search.

http://www.youtube.com/watch?v=3vMUvCYTtmM


Μα γιατί να μην υπάρχει η εφαρμογή search και στην πραγματική ζωή; Θα' ταν όλα τόσο εύκολα.
                                                                                       Και τόσο βαρετά...


Πάντως το σίγουρο είναι ότι θα έβρισκα το χαμένο μου κινητό...

Κλισέ.




Πάντα υποστήριζα τους αδύναμους. Ακόμα και στις εκλογές στο σχολείο, ψήφιζα παιδιά που πίστευα ότι είχαν περισσότερα να προσφέρουν από την ξανθιά ανορεξική κοπελιά που κέρδιζε σχεδόν κάθε χρόνο. (ας σημειωθεί ότι δεν έχω κανένα κόμπλεξ με τις ξανθιές αφού και γω άλλωστε είμαι ξανθιά) Αυτά τα παιδιά όμως, πες λόγω κάποιας παρεξήγησης, κάποιας προκατάληψης σπάνια κατάφερναν να ξεχωρίσουν και να αποδείξουν αυτό που αξίζουν-τουλάχιστον στο σχολικό περιβάλλον- και γω το θεωρούσα υποχρέωση μου να τα βοηθήσω να λάμψουν.
Όπως λοιπόν καταλαβαίνεις, πάντα είχα κάτι από Robin Hood στο χαρακτήρα μου. Και σήμερα έχω μια καινούρια αποστολή. Να υπερασπιστώ μια πραγματικά αδύναμη κατηγορία. Τα κλισέ.

Μετά από αρκετή ώρα σκέψης, μπορώ πια με σιγουριά να δηλώσω ότι δεν υπάρχουν πιο παρεξηγημένα ''πλάσματα'' από τα κλισέ. Όλοι τα ψιλοσνομπάρουμε. Είτε επειδή τα έχουμε συνδέσει με γελοία celebrities που τα έχουν κακοποιήσει χωρίς κανένα σεβασμό στη ηλικία και την ιστορία τους, είτε επειδή απλά θέλουμε να είμαστε πρωτότυποι και να μη χρησιομοποιούμε στο λόγο μας κάτι που έχει ειπωθεί εκατομύρια φορές.

Και ναι, ίσως οι παραπάνω λόγοι να είναι αρκετοί για να τα καταδικάσουμε  σε ισόβια ταπείνωση. Όμως πραγματικά αν το ψάξει κανείς, θα συνειδητοποιήσει ότι πίσω από τα κλισέ κρύβονται οι πιο μεγάλες αλήθειες. Και δεν είναι λίγο πράγμα αυτό στις μέρες μας. Όλοι -λίγο ή πολύ- έχουμε πάρει χαμπάρι πόσο δυσεύρετες είναι οι αλήθειες. Ας δώσω και ένα παράδειγμα για να σας πείσω -ως προς την αθωότητα των κλισέ.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ''να σαι ο εαυτός σου, να αποδεχτείς τον εαυτό σου, να σαι καλά με τον εαυτό σου, να νιώθεις άνετα μ' αυτό που είσαι κτλ.'' Όλα αυτά είναι κλισέ που λέγονται, γράφονται, τραγουδιούνται, αποστηθίζονται συνέχεια. Όμως αν κάποιος ανοίξει διάπλατα τ' αυτιά του και ακούσει χωρίς ίχνος περιφρόνησης αυτές τις λέξεις, θα αποκαλυφθεί μπροστά του μια μεγάλη αλήθεια. Ότι βασικό κριτήριο για να ευτυχήσει ο άνθρωπος είναι να είναι όμορφα μέσα του. Να' χει αποδεχτεί αυτό που χρόνια το είναι του χτίζει. Και όχι απλά να το αποδεχτεί αλλά και στην πορεία- ίσως αναπόφευκτα- να το αγαπήσει.

Ίσως λοιπόν ο Σεπτέμβριος να είναι ο σωστός μήνας για να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Εγώ ήδη το έκανα. Σειρά σας λοιπόν. Καλή τύχη.

ως τα χαράματα, γίνονται θαύματα...



 

Μπορώ να πω σχεδόν με απόλυτη σιγουριά, ότι αυτό που χαρακτηρίζει όλους- μα όλους- τους ανθρώπους είναι ότι πολύ απλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Ε, λοιπόν εγώ ξύπνησα σήμερα το πρωί και παραδόξως ήξερα τι ήθελα. Και αυτό που ήθελα ακούει στο όνομα ελευθερία. Και έχει και ψευδώνυμο. Ανεξαρτησία. Ναι, ήθελα την ελευθερία, την ανεξαρτησία μου. Σε όλους τους βαθμούς.  Παντού. Πάντα. Και μετά σκέφτηκα, τι μπορεί να μου τις χαρίσει; Μα, φυσικά,πως δεν το σκέφτηκα; Τα 18α γενέθλιά μου. Αυτό μας κάνει 18- 15= 3. Τρία χρόνια ατέλειωτης αναμονής. Η αισιόδοξη φύση μου όμως δε με εγκατέλειψε. ''Και μέχρι τότε;''αναρωτήθηκα.
                                                                                                   
                                                       Μπορώ πάντα να ελπίζω σε ένα θαύμα.